Opvoedcoaching o.a. met methodiek ‘Een Taal Erbij’
Twee jonge ouders met een zoon van 6 jaar en een dochter van 2,5 jaar, vertellen tijdens het intakegesprek dat ze problemen hebben met hun zoon. Hij klaagt over hoofdpijn en zijn hoofd zit vol. Ouders geven aan dat er het laatste jaar veel is gebeurd. Twee familieleden zijn overleden, een ziekenhuisopname van moeder en moeder is overspannen geweest. Ouders staan open voor ouderbegeleiding, zij hebben beiden geen ouders meer waaraan zij hulp en advies kunnen vragen. Ze missen dat.
Hun zoon gaat in behandeling bij de integratieve kindertherapeut Iris. Tegelijkertijd start Nel als opvoedcoach met ouders. Hoe is de aanpak van ouders, zitten zij op één lijn of verschilt deze? Geven ouders complimenten? En is dat ook zichtbaar / voelbaar voor hun kinderen?
Er wordt een tweetal doelen gesteld waar ouders thuis mee aan de slag gaan. Ouders maken afspraken over beloningen en sancties met hun zoon. Zij gaan als gezin aan het werk. Al in korte tijd blijkt dat de ruzies in huis minder zijn. Hun zoon luistert beter. Voor de beloningskaart wil hij hard werken. Ouders hebben het iets te lang gemaakt. Hij vertelt aan de kindertherapeut dat hij wel 30 stickers moet verdienen voor hij iets krijgt. Echter hij houdt vol en doet het wel. Dat wordt gezien en beloond. Ouders zijn trots, hun zoon voelt zich trots en gezien en er ontstaat rust in huis. Het kan snel gaan.
Terwijl de ouderbegeleiding in eerste instantie gericht is op hun zoon, vertelt moeder over haar aanvaringen met haar 2,5 jarige dochter. Zo wordt een sessie met moeder alleen gepland en de methodiek ‘Een Taal Erbij’ ingezet. Met behulp van duplo poppetjes wordt de situatie en hulpvraag op tafel uitgebeeld. Aan het eind van de sessie staan de ‘leerpunten’ van moeder op tafel en hoe komt het dat zij en haar dochter steeds conflicten hebben. Vooral het feit dat haar dochter van 2,5 het pestverleden van moeder weet te triggeren en confronteert. Moeder voelt zich door haar eigen dochter “gepest”.
Een harde dobber voor moeder en gaat bij zichzelf te rade. Leest een boek erover en durft zich te openen en praat met haar partner hierover. Bespreekt het met een vriendin die ook moeder is. Een tweede gesprek samen met moeder volgt; zij heeft in de spiegel gekeken en de wijze waarop zij haar gezag wilde laten gelden jegens haar dochter. Haar dochter vraagt een andere aanpak van haar dan haar zoon. Moeder wil coachen en geen leiding geven. En dat maakte het lastig. Nu is zij zich bewust van haar ouderrol én de manier van opvoeden die haar dochter nodig heeft. De vele grote conflicten zijn er niet meer. Natuurlijk zijn er nog conflictjes, dat hoort er bij, maar niet meer de hele dag.
Na het laatste gesprek bedankt moeder mij voor de begeleiding, zij heeft veel inzichten en handvatten gekregen en ideeën om het anders te gaan doen. Een voorbeeld van een coachingstraject met een gouden randje. Via de ouders en de begeleiding van ouders wordt het kind gezien in wat het nodig heeft.
In mijn praktijk zie ik dat conflicten met kinderen vaak gaan over: wat heb je zelf als ouder nog te leren? Wat wil dit kind jou leren……..?